Poezja ustąpiła miejsca tematom społecznym. U reżysera nie brakuje społecznej tematyki ale w Dzieciach niebios czy Kolorach raju poezja przenika każdą scenę prawie. Tutaj, dopiero ostatnia scena to czysta poetyka, taka jaką tylko irańskie kino ma. Mniej miodu, więcej dziegciu ale warto.