Kilka równoległych wątków przemyśleń:
Podstawowy temat filmu - tradycja handlu pannami młodymi przez rodzinę. Latamy na Księżyc, a obok nas ludzie tacy jak my pływają w takim szambie... Tradycja ponad humanizm. To jak koleżanki opowiadają sobie, która "za ile" ma iść, i ze śmiechem wliczają w to "bicie" przez rodzinę. Jeśli to jest już tak w nie wrośnięte, to jak to wykorzenić?
Po drugie: wątek ingerencji ekipy w historię i przenikanie sztuki z życiem. Trochę podobnie jest w irańskim Lustrze, co prawda to nie ekipa, ale aktorka zmienia historię i staje się to częścią filmu. Także i przez to czuje się klimat kinematografii irańskiej. Taka smutna baśń z morałem, skromnie opowiadana. Surowa i piękna.
Po trzecie: wojna na Bliskim Wschodzie. My już trochę nie wiemy, gdzie jest wojna, kto walczy i jakie są ofiary, mamy szum informacyjny. Wiadomości o bliskowschodnich konfliktach, zachodnich ingerencjach i wewnętrznych sporach oglądamy obok przepisów na fit-smoothie i zarobków Lewandowskiego. Ludzie Tam, muszą z tym żyć, boją się ale nie mają innego wyjścia jak w tym tkwić. Pokolenia się starzeją, nic się nie zmienia...